Door Caty Kroon - Vraag je je na afloop van een film ook weleens af: waar heb ik nou eigenlijk naar gekeken? Het overkwam mij bij The Lost Daughter.

Waarom zoveel lof voor The Lost Daughter?

Je kunt geen krant, filmmagazine of recensieplatform bezoeken of vrijwel unaniem krijgt de film The Lost Daughter alle sterren, stippen of uitgeschreven lof die er maar te verdienen valt. Ik koos hem om te kijken omdat ik Olivia Colman een geweldige actrice vind en zij in deze film een van de hoofdrollen vervult.

Dat doet ze ook nu weer uitstekend, maar ik ontdekte ook dat haar aanwezigheid niet per definitie tot een bevredigend resultaat hoeft te leiden. Hier wijk ik dus al sterk af van de heersende mening over The Lost Daughter.

De tekst gaat onder de foto verder.

Leda Caruso (Olivia Colman) is op werkvakantie in Griekenland. @ WikiCommons

Herinneringen springen heen en weer

De film gaat over een 48-jarige professor in de literatuur, Leda Caruso (Olivia Colman), die alleen op werkvakantie gaat naar Griekenland. Als ze aan het strand zit en verdiept is in haar literatuur, komt er een zeer luidruchtige familie in haar buurt zitten. In eerste instantie reageert Leda wat bot en nukkig op de plotselinge herrie, maar ze raakt ook gefascineerd door Nina en haar dochtertje Elena.

De tekst gaat onder de foto verder.

Nina (Dakota Johnson) en haar dochtertje Elena. @ WikiCommons

De kunst van het liefhebben

In flashbacks zien we welke herinneringen deze jonge moeder en haar dochtertje oproepen bij Leda. Van lieverlee ontdekken we dat Leda, toen ze de leeftijd had van Nina met kinderen in de leeftijd van Elena, ze het lastig vond om academicus te zijn en een jong gezin te hebben. Haar ietwat depressieve aanleg, haar problemen met goed moederschap, niet de kunst te beheersen van het opvoeden en ook nog eens een gemankeerde echtgenote te zijn haar altijd zwaar gevallen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Olivia Colman en Jessie Buckley als de oudere en jongere Leda. @ WikiCommons

Al die vragen

Het is goed gefilmd en ook goed geacteerd door onder anderen Jessie Buckley die de jonge Leda speelt. Toch, na verloop van tijd, als alles zich heel langzaam ontrafelt, begon ik me af te vragen waar de film naar toe zou gaan. Zou Leda zó gebukt gaan onder haar menselijke gebreken dat ze iemand de hersens inslaat? Waarom doet de vakantiemoeder van het vakantiekindje een beetje broeierig tegen Leda? Gaat het nog wat worden tussen Leda en de huismeester die voor het vakantiehuis zorgt? Zouden al die demonen uit het verleden Leda zo te pakken krijgen dat ze de zee inloopt om nooit meer terug te keren?
Verwacht van mij geen antwoorden op die vragen, want zelfs toen de film was afgelopen wist ik het nog niet. Maar kennelijk hoeft niet altijd overal een antwoord op te komen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

De film is gebaseerd op het boek La figlia oscura van de auteur Elena Ferrante. Het boek verscheen in 2006 en de auteursnaam is een pseudoniem. Daar begint het al! De regisseur is Maggie Gyllenhaal die toestemming kreeg om het boek te verfilmen op voorwaarde dat ze het ook zelf zou regisseren omdat de anonieme schrijfster het belangrijk vond dat een vrouw het verhaal vertelt. Daar kan ik me wél wat bij voorstellen. De psyche van Leda is dan ook heel goed neergezet. Maar ja, wat doen we er verder mee?

The Lost Daughter is te zien in verschillende filmhuizen (ook in The Movies in Dordrecht) en op Netflix.